odc 3

- proszę powiedzieć Antoniemu , żeby wyprowadził samochód - powiedział do sekretarki i żeby podano mi palto.
Pomimo godziny 23.35 był jeszcze w garniturze , chociaż , pomimo , że był estetą i lubił elegancję , zawsze po powrocie z firmy zakładał sportowe ubranie.Czuł się dobrze w każdej sytuacji , która przypominała mu wypady z rodziną na narty , czy parków rozrywki.

Była jesień i dął silny wiatr.Na którym dworcu? - myślał schodząc na dół,trzeba będzie objechać wszystkie.Z willy w Wilanowie najbliżej był zachodni :

- nie ma żywego ducha,no oczywiście oprócz kilku meneli,a już na pewno żadnego dzieciaka - zrelacjonował po powrocie masywny,barczysty Antoni osobisty kierowca prezesa

- nie osądzaj tych ludzi,- już w drodze na centralny powiedział prezes , - u nas jest mało organizacji z prawdziwego zdarzenia,które pomogliby im wyrwać się z tego bagna.
- nich się sami wyrwą,za robotę się wezmą,ja też bym się na przykład teraz chętnie uchlał,zamiast szukać jakiegoś obcego bachora
- przyjął byś do pracy obdartego,śmierdzącego jak ty to nazywasz menela?Nawet nie pozwoliłbyś mu udowodnić,że posiada jakieś walory intelektualne i że w ogóle coś potrafi,pewnie na kopach wyleciałby za drzwi by ci nie zasmrodził pomieszczenia.
Właśnie dojechali.Antoni znowu obleciał cały dworzec i zdyszały wrócił do samochodu.Na Dworcu Wschodnim też nikogo nie znaleźli .
- wracamy - zawyrokował kierowca
- zajrzyjmy jeszcze na Wileński,tak na wszelki wypadek
- panie prezesie,jakąś kobietę z dziećmi kontrolują psy
- uczyłem cię,że każda praca jest potrzebna i żebyś nie mówił z pogardą - już w drodze rzucił prezes.
- Wujku Zygmuncie - mała,może siedmioletnia dziewczynka podbiegła i rzuciła mu się na szyję
- pan prezes??? - policjant nie krył zdziwienia,- to pana rodzina??? - oni tu koczują już drugą noc,właśnie pisałem protokół do sądu rodzinnego,a ... dzieciaki chcieliśmy  przewieść na izbę dziecka,to co robić panie prezesie ? Przyszedł na posterunek jakiś facet i zgłosił , że dziecko błagało go o pożyczenie telefonu i że potem  nijaki Stadnicki oddzwonił do niego i mu naubliżał.No i zastaliśmy tą kobietę z tymi dziećmi.
- dobrze panie Wiesławie,to moi goście,zabieram ich do domu - rzekł do policjanta
- a protokół?,Anulować?
-jasne
- no dobrze,ale ten facet złożył zeznanie.Muszę wezwać tego Stadnickiego, no wie pan prezes


-
 

Weronika znała dobrze swojego szefa.Nigdy nie przepadał za dziećmi , kochał tylko swojego synka , dopiero po jego stracie zmienił się radykalnie : z wesołego , pogodnego , lubiejącego pożartować i zawsze zatroszczyć się o potrzeby innych człowieka , stał się ponury , wiecznie zamyślony i o dziwo polubił obce zupełnie dzieci , a zwłaszcza zdolne i błyskotliwe , czyli te , które w jakimkolwiek stopniu przypominały mu Michałka.Ludzi szanował zawsze i pomimo , że tego , czy owego złapał na kradzieży, był wyrozumiały.Panie Nowicki - zwykł mawiać , tak się nie da , ja wiem , że potrzebował pan tych pieniędzy na leki dla żony , ale trzeba było mi o tym powiedzieć.Sama pochodziła z biednej rodziny alkoholików i dopiero w jego firmie mogła skończyć zaocznie studia . Myślała nawet , jakby tu nawet rozweselić pana Zygmunta , ale po paru nieudanych próbach zrezygnowała.
Jeszcze przed paroma laty nigdy nie wpadłaby na pomysł , by zawracać mu głowę jakimś dzwoniącym dzieciakiem , ale teraz .....
- dobrze niech pani połączy - machnął ręką
- ale rozmowa się już rozłączyła panie prezesie
- dobrze , niech mnie pani połączy z tym numerem , który się wyświetlił
- już łączę panie prezesie
- Halo , tu Zygmunt Salwanicki słucham pana
- jaki Salnicki , nie znam pana , o co chodzi?
Poirytował się , nie przywykł do takich żartów , zwłaszcza teraz , a już na pewno nie do tego , by ktoś przekręcał jego tak przecież dobrze znane w świecie biznesu nazwisko.
- przecież dzwonił pan do mnie przed chwilą , telefon mi się wyświetlił.
- nie dzwoniłem do pana i nie wiem kim pan jest , nie znam żadnego Zygmunta
- ty kretynie ,nie jestem usposobiony do żartów - wrzasnął prezes
- to pan dzwoni do obcego człowieka i mu ubliża , widocznie mamusia nie nauczyła pana kultury.
Połączenie zostało przerwane . Pan Zygmunt uspokoił się nieco , może rzeczywiście jakaś pomyłka.Sięgnął po kryształową szklaneczkę z koniakiem , gdy telefon odezwał się znowu :
- panie prezesie , jakieś dziecko płacze w słuchawkę i prosi orozmowę z panem :
- tym razem prezes wstał i sam osobiście poszedł odebrać telefon
- panie Zygmuncie - odezwał się zapłakany nieznajomy dziecięcy głos,- jesteśmy na dworcu,jestem głodna,niech pan przyjedzie po nas , nie mamy pieniędzy,mama jest chora, szybko,bo już nikt nie pożyczy mi telefo....-rozmowa urwała się


 

Rozdział I

  Właściciel koncernu farmaceutycznego opadł ciężko na osiemnastowieczny,brązowy fotel.Wlał szklaneczkę koniaku . Nareszcie mógł odpocząć.Proces ,który mógł podważyć wiarygodność firmy a jednocześnie wstrzymać produkcję leku , nad którym sztab ludzi pracował niemal trzy lata i który pochłonął spory kapitał mogący nadwyrężyć w znacznym stopniu stabilność przedsiębiorstwa został wygrany. Produkcja mogła ruszyć już za dwa tygodnie , ale tym już w zasadzie nie musiał się martwić.Myśl wróciła znowu do zamordowanej żony i pięcioletniego aniołka , jak zawsze zwykł mówić o swoim ukochanym synku.Nie mógł się jej pozbyć.Często organizował różne akcje charytatywne , a nawet założył fundację " Geniusze są wśród nas"wspierającą dzieci szczególnie uzdolnione.Nic z tego . Myśl wracała znowu.Wir pracy nie pomagał.Nagle na biurku odezwał się telefon , w słuchawce usłyszał głos sekretarki
- panie prezesie , jakieś dziecko do pana , mówi , że nazywa się Kasia i musi z panem rozmawiać
- jakie dziecko? jaka Kasia? spytał zdumiony
- nie wiem panie prezesie